Pożegnanie 1 trymestru

Chyba nie wystarczająco mocno wierzyłam w często powtarzane stwierdzenie, że każda ciąża inna. Zakładałam oczywiście, że co kobieta to i dolegliwości. Ba, pod uwagę nawet brałam różnice w płci, przecież nie od dziś mówi się, że z chłopcem w ciąży to się wręcz kwitnie, a dziewczynka dla przykładu urodę mamusi zabiera. Że wiek robi swoje to wiadomo, że warunki zewnętrzne i inne czynniki też. Ale o tym jak bardzo ciąża ciąży nierówna dość mocno uświadomił mi 1 trymestr. Dzięki Bogu już go żegnamy, więc liczę na znaczącą poprawę.

Z Matim w ciąży wszystko było proste. Nie było mdłości, nie było wymiotów, energia mnie rozpierała. Czułam się wyjątkowo i nie mogłam doczekać widocznego brzuszka. Nie ganiałam siku co 5 minut, nie miałam większych zachcianek (poza apetytem na ser żółty) i nie wstawałam po kilka razy w nocy. Lekkie wzdęcia na początku i niechęć do perfum męża to właściwie wszystko co zapamiętałam z 1 trymestru pierwszej ciąży. No i może wstręt do ryb. Wiadomo, gdzieś tam na koniec ciąży człowiek był zmęczony. Pojawiła się też cukrzyca. Ale to właściwie wszystko.

Teraz wszystko jest zupełnie odwrotnie, wręcz książkowo powiedziałabym. Od samego początku, jeszcze zanim ujrzałam dwie kreski na teście ciążowym. No dobrze, żeby być w pełni sprawiedliwą muszę przyznać, że chociaż ujrzałam je w tym samym czasie co z Matim.

Na dzień dobry plamienie. Jeszcze przed datą spodziewanej miesiączki. Jako, że wciąż karmię piersią nie zwróciłam na to większej uwagi, pomyślałam po prostu, że okres przyszedł wcześniej. Troszkę się zdziwiłam gdy po 2 dniach ustąpiło, a spodziewana miesiączka się nie pojawiła. Pojawiły się za to 2 kreski na teście,a plamienie najwidoczniej było implantacyjnym (zwłaszcza, że na wykresie zaobserwowałam spadek temperatury w tych dniach). W okolicy 6-7 tc pojawiło się ponownie i postawiło mnie szybko na nogi. Do tego stopnia, że późnym wieczorem dzwoniłam do koleżanki umawiając się na wizytę. Okazało się niczym groźnym, ale od tamtej pory miałam schizę podczas każdej wizyty w wc. Z Matim plamień nie miałam.

Senność. Byłam, a właściwie jestem niczym niedźwiadek na zimę. Z chęcią zaszyłabym się w swojej norze i przespała większość doby. Teraz już trochę przeszło, ale były dni, że układając np klocki z Matim oczy same mi się zamykały i budziłam się po chwili. Dziękuję opatrzności, że Mati w tym czasie nic nie wykombinował głupiego. Jednego razu mąż przyszedł z pracy i zastał mnie śpiącą na sofie w pokoju. Mateuszek siedział przy mnie i oglądał bajkę. Od tamtej pory czując to potworne zmęczenie nawet nie próbuję siadać. Nieźle mnie ta sytuacja wystraszyła. Wieczorem zasypiałam szybciej od Mateuszka. W domu już się śmieją, że to Mati usypia mamę, a nie na odwrót.

Z sennością wiąże się jeszcze ogromne lenistwo, brak weny wszelakiej i chęci do zrobienia czegokolwiek. Byle brzydsza pogoda sprawiała, że znajdowałam sobie wymówkę, by nie musieć wychylić nosa na zewnątrz. Ugotowanie obiadu w najlepszym przypadku ograniczało się do nastawienia zupy i zamówienia czegoś na wynos. Na palcach jednej ręki mogę policzyć ile razy w ciągu tych 3 miesięcy ugotowałam dwudaniowy obiad :/ Gdyby nie Mateusz i fakt, że musi zjeść coś ciepłego żywilibyśmy się kanapkami.

Skleroza i brak koncentracji. Dziesiątki zaczętych i niedokończonych smsów, maili. Urwane w połowie zdania rozmowy. Zapomniane hasło do zalogowania się na stronę banku. Gubienie słów, niemożność wysłowienia się. Czułam jakby dopadła mnie przedwczesna demencja.

Mdłości. Całodobowe, nasilające się głównie w nocy. Wywoływane na samą myśl o zapachu dymu. Perfumy męża nie śmierdzą, ale też nie pachną fiołkami. Jednego dnia przytulam się wdychając jego zapach, drugiego odrzuca mnie niemiłosiernie.

Nocne pobudki. Schematycznie i jak w zegarku. Punkt 3:40 budzi mnie zew natury. Pęcherz daje znać, że albo teraz albo za chwilę będzie za późno. Walczę z lenistwem zwlekając się z łóżka. Po drodze każdej nocy dostaję kataru, więc przez kilkanaście minut walczę z zatkanym nosem. Od oddychania przez usta chce mi się pić. Mija 30 minut i robię się głodna. Zasypiam na nowo koło 5.

Wzdęcia popołudniowe są koszmarem. Czuję się jak balon napełniony helem. Mało brakuje a zacznę się unosić z nogami wyrzuconymi do góry. Cokolwiek nie zjem, zaraz pojawia się balonik. Jednego dnia wskazujący na ciążę w wieku 6 miesięcy, drugiego na zaawansowanie tuż przed porodem. *

Ogólnie czuję się jak wrak człowieka. Jak zombie. Jakby ktoś wyssał ze mnie całą energię. Nie chce mi się nic, a dom wygląda jakby przeszło przez niego tornado. Brzydka, gruba, niekochana.

Skończony 13 tc i mogę powiedzieć, że jest lepiej. Być może to myśl o drugim trymestrze działa na mnie bardziej pozytywnie. Kto jak kto, ale mąż tej zmiany wygląda chyba najbardziej. Trochę mu się dałam we znaki przez ostatnie miesiące. Dziś stanowczo mogę powiedzieć, że ciąża ciąży nie równa. Na pewno nigdy w to nie zwątpię. A jeśli, to ten post niech mi będzie przypomnieniem 😉

* powyższe foto niechaj będzie przykładem