Chłopiec czy dziewczynka? Byleby zdrowe!

Najważniejsze, że zdrowe. Tak się mówi i taka przecież jest prawda. Gdy podczas usg okazuje się, że wszystkie parametry są w normie, a dzieciątko jest zdrowe człowiek czuje niewysłowioną ulgę. Tak było w przypadku Mateuszka i teraz. Z Matim szłam do gabinetu z gulą w gardle, strach na samą myśl paraliżował mnie już tydzień wcześniej. Tym razem było jednak ciut inaczej, bo już 2 tygodnie temu dowiedziałam się, że NT jest niskie, a kość nosowa obecna.

Gdy nosiłam Mateuszka pod sercem czułam, że będzie chłopak. Czułam to od początku. Zresztą zawsze chciałam mieć synka. O imieniu Kubuś, żeby było zabawniej. Nawet spierałam się z mężem, bo on był pewien, że będzie dziewczyna. Wtedy lekarka coś przebąknęła o wózku moro, a ja już wiedziałam. Będę mieć syna. Potwierdziło się na usg połówkowym.

Teraz wiedziałam, że poznam płeć. Tzn wiedziałam, że są na to spore szanse, o ile dziecko ułoży się jak należy. Oczywiście marzyła się dziewczynka. Bo fajnie mieć synka, ale po ponad 2 latach męskich ciuszków, koparek, samochodów i garaży zachciałam różowych sukienek i falbanek. Tak egoistycznie zachciałam. I jeszcze kokardek i kucyków. I znajomi życzyli, bo przecież parka to marzenie większości rodziców. Gdzie w sercu czułam jednak, że znów facet. Nawet jak mówiłam do brzucha to ciągle w męskiej formie. Kwestia przyzwyczajenia, w końcu chłopak w domu.

Gdy Ewa, moja ginekolog, a prywatnie koleżanka z dzieciństwa, z którą dzieliłam ławkę w podstawówce powiedziała „Żaneta, nie chcę Cię martwić..” to wiedziałam. Wiedziałam, że to jest chłopak i już. Obejrzałyśmy go z każdej strony. Nie ma siły, chłop jak nic.

Czy czuję się rozczarowana? Tak, trochę tak. Z tych egoistycznych pobudek. Mam do tego prawo. Nie będę się zapierać, że zawsze marzyłam o dwóch chłopcach. Nie i już. Miałam nadzieję na dziewczynkę, więc ukłucie zawodu jest.

Ale w tym wszystkim śmieję się trochę z siebie. Obracam w żart. Bo przecież najważniejsze, że zdrowe. A mąż dla żartu przekomarza się i mówi, że następną zrobi dziewczynę. A jak nie wyjdzie to będziemy jak rodzinka.pl 😉

I przypomina mi się sytuacja sprzed miesiąca może dwóch. Zadzwoniła do mnie mama, z nowiną. Mama chrzestna Mateuszka spodziewa się drugiego dziecka. Na usg okazało się, że znów chłopiec. Wychodząc z budynku, gdzie miała robione badanie z roztargnienia nie mogła odnaleźć męża w samochodzie. Wtedy się śmiałam z tej sytuacji. Wczoraj chyba targały mną podobne uczucia.

Poszłam na zakupy z myślą, że kupię w końcu coś temu małemu okruszkowi. Skarpetki na Matiego czekały odkąd zobaczyłam dwie kreski na teście. Wczoraj obeszłam kilka sklepów i ciągle w oczy rzucały mi się delikatne sukieneczki i body w różowe kwiatuszki. Szlag by to. Wyszłam z pustymi rękoma.

Kocham tego małego człowieczka. Jego stópki, których widok na usg rozczulił mnie na całego. Małe piąsteczki, którymi zasłaniał sobie oczka. Miałam ochotę głaskać monitor. Tylko gdzieś tam w sercu na dnie, bardzo bardzo głęboko ten zawód.

Przywyknę do myśli, choć w małym procencie łudzę się, że może to się jeszcze zmieni. W końcu 12 tc, narządy rodne są bardzo do siebie podobne. Choć najlepiej by było, gdybym założyła, że nie zmieni się już nic. Tak jak było z Mateuszkiem.

Siedzę nad kubkiem parującej kawy zbożowej i zastanawiam się jak to będzie mieć dwóch takich urwisów w domu. Czy będą się lubić? Czy tłuc przy byle sprzeczce? Czy będą do siebie podobni? Z charakteru, z wyglądu? Jak my mu damy na imię, skoro nawet Mateusz nie dostał drugiego, bo rodzice na nic nie mogli się zdecydować?