Osiem miesięcy życia na wsi minęło nie wiadomo kiedy. Czas leci nieubłaganie szybko. Mam wrażenie, że jeszcze bardziej niż w mieście, w którym przecież zgodnie z opinią czas mija szybciej. Jak przez palce przelatują mi dni. Jednego dnia jest poniedziałkowy poranek, drugiego sobotnie popołudnie. Nie wiem kiedy Antek z pełzającego maluszka przemienił się w biegającego malucha. Nie ma czasu na nudę i lenistwo. Ma to związek z pracą, która w naszym przypadku trwa 7 dni w tygodniu, praktycznie cały czas kiedy nie śpimy. Takie już uroki „bycia na swoim”. Ale nie narzekam. Choć wolnego czasu często mi brak. Na dobrą książkę, na dłuższy spacer.
Ale wróćmy do życia na wsi. Wyprowadziliśmy się z Krakowa, miasta tętniącego życiem. Pełnego ludzi, których najbardziej mi brak. Brakuje mi moich koleżanek, rozmów z nimi. Tu na wsi, mimo że jest to wieś, na którą przyjeżdżałam od narodzin najbardziej brakuje mi właśnie bratniej duszy. Koleżanki. Do pogadania, podzielenia radości i smutku także. Wypadu na kawę, do kina nie wiążącego się z kilkugodzinnym wyjściem z domu. Kiedyś mogłam wyjść na kawę do koleżanki i wrócić po godzinie. Teraz od naszego dawnego życia dzieli mnie 100km. 1,5h jazdy samochodem. 3h jazdy w dwie strony. Każdorazowy wypad do Krakowa to całodzienna wycieczka. Wyjeżdżam rano, wracam wieczorem. Gdybym była samotna, gdybym nie miała dzieci to pewnie nie stanowiłoby dla mnie tak dużego problemu logistycznego.
Żałuję, że nie mam nikogo tu na miejscu. Może kiedyś, gdzieś w sąsiedniej wsi. Może uda się nawiązać nić porozumienia. A póki co czuje się trochę jak outsider. Trochę dziwnie na mnie patrzą jak wyjadę poza granice mojej wioski. Bo na mojej wsi to jestem u siebie. Wychowałam się tu, przyjeżdżałam na każde wakacje, weekendy. Ale wystarczy, że wybiorę się do pobliskiego miasteczka. I już jest inaczej. Inaczej ludzie podchodzą. Zwłaszcza Ci, którzy wiedzą,że przyjechaliśmy z miasta. Matki kolegów i koleżanek z przedszkola Matiego dziwią się. Pamiętam ich wyraz twarzy po pierwszym spotkaniu w przedszkolu, gdy kilka z nich dowiedziało się, że my z Krakowa na naszą wioskę się wynieśliśmy. One chętnie, ale w drugą stronę. Traktują mnie trochę jak „obcego”. Przecież nie jestem stąd. Tu wszyscy się znają. Chodzili ze sobą do przedszkola, szkoły. Zaliczali wspólne imprezy. Wiedzą co w trawie piszczy. A ja nie wiem nic. Panują tu zupełnie inne zwyczaje, o których dowiaduje się zwykle po fakcie. Kiedy już człowiek walnie swoje faux pas. Czasem nie potrafię się w tym świecie odnaleźć. Mimo, że się staram. Oni też się starają, są przecież mili i uprzejmi. Ale mimo wszystko trzymają dystans, który jest odczuwalny.
Brak bratniej duszy w podobnym do mojego wieku to minus. Największy mojego życia tutaj. I chyba jedyny przeszkadzający mi.
Odległość od wielkiego miasta ma tylko znaczenie w przypadku krótkich wypadów. Gdy chce jechać na dłużej, bo taką mam potrzebę to od czasu do czasu mogę to przecież zorganizować tak, że dzieciaki nie ucierpią. Zwłaszcza, że mam cudowną mamę, która zajmuje się nimi bez mrugnięcia okiem. Gdy wyjeżdżamy razem z mężem coś załatwić to i mój tata chętnie pomaga. Odbierze Matiego z przedszkola, weźmie Antka na spacer. Pod tym względem mam komfort nieporównywalny do życia w Krakowie. Tam albo musiałam wyjść sama bez męża, albo wychodziliśmy w trójkę, a potem po narodzinach Antosia w czwórkę.
Na wsi jednak nie rozmyślam zbytnio o tych wyjściach. Choć w promieniu 20km znajdzie się dobra pizza, dobra kawa, kino z najnowszymi produkcjami. Mamy basen, pyszne lody (a tak było mi żal krakowskich Argasińskich). Mamy też przewagę nad miastem – mnóstwo lasów, by pójść na spacer i pooddychać świeżym powietrzem. A to właśnie jakość powietrza jest niezaprzeczalnym plusem życia na wsi. To naprawdę czuć. Nie śmierdzi. Ba, powietrze pachnie. Oddycham pełną piersią. Dzieci nie chorują (tfu tfu). Mieszkamy w wiosce, otoczonej z dwóch stron lasem, choć powoli i trzecia strona zaczyna zarastać. Razem z nami żyje mnóstwo dzikich zwierząt. Jest pełno saren, jeleni, lisów, zajęcy. Są bobry. Każdego dnia słychać żurawie zamieszkałe tuż obok. Nasza działka jest na samym kraju wsi, przy drodze do lasu. Widok z sypialnianego okna będziemy mieć na sosny kołyszące się na wietrze. Z tarasu będziemy oglądać stado jeleni. Przychodzą każdego dnia do nas. Kilkanaście sztuk. Zwykle 14. Mniejsze i duże. Taka gromadka robi wrażenie. Lubią naszą działkę. Mają gdzie się schować, bo na jej końcu znajduje się brzozowy lasek.
Uwielbiam ten aspekt wiejskiego życia. Możliwość obcowania z naturą. Z jej mieszkańcami. W mieście to było niemożliwe.
Staram się wygospodarować choć małą chwilę i korzystać z tej możliwości ile mogę. Doceniam dar. W tym roku zakładam swój własny ogródek. Z warzywami, które już posiałam i pięknie wzeszły. Chciałabym pracą własnych rąk wyhodować pożywienie dla siebie i swojej rodziny. Wolne od chemii. Mam taką możliwość, czego nie mogłam zrobić mieszkając w Krakowie. To kolejny ogromny plus życia na wsi.
Mogę być sobą. Nie muszę się martwić sąsiadami. Każdy kto mieszka lub mieszkał w bloku wie o co chodzi. Chociaż w Krakowie mieliśmy naprawdę super sąsiadów, którzy nigdy nie narzekali na hałasy dobiegające spod „piątki” to mimo wszystko zawsze miałam obawę, że Pani Marysia mieszkająca pod nami ma dość Matiego jeżdżacego na plasma car czy Szelmy szczękającej na balkonie (choć robiła to jak to labrador raz na ruski rok). Dziecko moje wracające z placu zabaw nie jeden raz było słychać na 9 piętrze, wiem bo kilka razy wspominała o tym mieszkająca tam koleżanka. Zawsze gdy kłóciłam się z mężem, a my z tych co kłócą się głośno i intensywnie miałam wrażenie, że cały blok nasłuchuje przez ściany i zwyczajnie potem było mi głupio. A ściany mieliśmy grube, bo mieszkaliśmy w bloku z wielkiej płyty. Nie te cieniutkie kartonowe jak we wszystkich nowych blokach. Na wsi nie muszę się o to martwić. Co się dzieje za zamkniętymi drzwiami jest sprawą mieszkańców domu. Nikt nic nie słyszy. Mam ochotę poskakać na skakance, robię to. Nawet o 12 w nocy. Zrobić grilla na balkonie. A proszę bardzo.Chociaż w krk też robiliśmy elektrycznego i nikt nigdy nie zgłaszał obiekcji. Dziecko wyje na cały regulator wczuwając się w Elzę? A niech ma tę moc!
Kiedyś spotkałam się z zarzutem, że na wsi nie można być anonimowym. Że w mieście wychodzisz, nikt Cię nie zna. Robisz co chcesz, nikt nie ocenia. Pewnie sporo w tym racji. Ale czy to aby na pewno jest plus? Nasza wieś jest malutka, mamy ok 20 domów. Niektóre samotne, bo właściciele pomarli. Każdy każdego zna. Wie o innych sporo. Jesteśmy jak rodzina i jest w tym sporo prawdy, bo praktycznie w co drugim domu jakoś się więzy krwi splatają. Ale nie wiem czy sąsiadka spogląda przez firankę, gdy idę z chłopakami na plac zabaw i czy myśli sobie „oho! znowu nie ubrała im czapeczek”. Nie wiem, bo nie mam zwyczaju gapienia się w cudze okna. Ale nawet jeśli to szczerze mówiąc równie dobrze mogłaby robić to sąsiadka w mieście. To nie kwestia tego gdzie ktoś mieszka, a charakteru po prostu. Nie odczułam przez te 8 miesięcy, by ktoś z naszej wioski mnie oceniał. Mnie, moje dzieci, moją rodzinę. Owszem, czasem ktoś zagadnie, z ciekawości zapyta o nasze plany. Przez to, że jest tu dom rodzinny mojej mamy, a ja sama się tu praktycznie wychowałam nie czuję skrępowania. Mogę zostawić Matiego na placu zabaw i poprosić Pana Zenka mieszkającego tuż obok, by miał na niego oko przez płot, gdy ja na chwilę wyskoczę do domu po zapomnianą zabawkę. W Krakowie w życiu nie zostawiłabym Mateusza samego na placu zabaw. Tu sam wsiada na rowerek i jedzie do swojego kumpla z przedszkola dwa domy dalej, jeśli akurat jest u dziadków. Bartek też przychodzi do nas i nikt się nie krępuje. Serio, nie ma skrepowania i sztywności. Listonosz wchodzi do domu, czasem zapuka, a czasem nie. Jak nas nie ma w pobliżu to list czy paczkę zostawi na ganku. Albo u babci. Nie wypisuje awiza i każe jechać 3km na pocztę. Ludzie się znają, ufają sobie. Jeden drugiemu życia nie utrudnia. Nie wiem czy podobny luz czułabym gdybyśmy zamieszkali na działce, którą kupiliśmy pod Krakowem. Pewnie nie.
Nikt nie komentuje mojego sposobu wychowania i podejścia do życia. Ja się trochę wyłamuje z utartych tu schematów. Nikt nie czyta dogłębnie internetów, nie studiuje najnowszych zaleceń. Dzieci jedzą słodycze, jeżdżą na poddupnikach, oglądają telewizję, ale są szczęśliwe. Ich mamy także. I co ważniejsze nie w głowie im przekonywanie mnie, że skoro robię inaczej to nie mam racji. I choć często boli mnie serce na słodkie napoje w przedszkolu to słowem się na głos nie odzywam. Bo Mati ma najcudowniejszą Panią jaką tylko mógł mieć. Pokazuje im świat w każdej odsłonie. Głównie w tej kolorowej. Pozwala się bawić, bo dzieciństwo jest czasem zabawy, a na naukę przyjdzie swój czas. Mati uwielbia chodzić do przedszkola. A jak przyjeżdżam po niego to widzę jak szaleje z kolegami, cały w wypiekach na buzi z zadowolenia. Nikt nie stawia do kąta za to, że jest się dzieckiem z masą energii. Pani Ula znajduje sposób na to, by tą energię dobrze rozładować. Czuję, że jest przywiązana do każdego dziecka w swojej grupie. Nie czułam tego w Krakowie, chociaż Panią Alicję również bardzo miło wspominamy.
Jest jednak jeszcze coś co mi przeszkadza. W Krakowie gdy chciałam zrobić coś co wymagało pomocy fachowca, wystarczyło, że wybrałam numer a za godzinę słyszałam dzwonek do drzwi. Zasada ja płacę, więc oczekuję, że traktujemy się po partnersku. I ktoś szanuje mój czas. Tu spotykam się z trochę innym podejściem. Umawiam się z gościem, że w poniedziałek przywiezie mi ziemię. Mija poniedziałek, wtorek, czwartek. Pana nie ma. Nie dzwoni i nie mówi, że coś mu wypadło. To ja muszę zadzwonić i dowiedzieć się dlaczego nie przyjechał. Nie ma zbyt wielu usługodawców, więc nie ma konkurencji.Jesteś zdany na usługi konkretnej osoby, więc czekasz. Obecnie mi to przeszkadza. Może za kilka lat wsiąknę w system i będę zachowywać się podobnie?
Na koniec wrócę jeszcze do odległości, bo przyszło mi na myśl, że na ten tekst trafią osoby zainteresowane przeprowadzką z miasta na wieś. Charakter naszej pracy sprawia, że pracujemy u siebie. Ne wiąże się to z dojazdami do pracy i czasem, który musielibyśmy poświęcić na ten dojazd. Gdybym musiała każdego dnia wstawać godzinę lub dwie wcześniej, stać potem w korku to pewnie miałabym dylemat. Chociaż swego czasu kupiliśmy działkę pod Krakowem oddaloną o 20km i to było takie maksimum, które zgodziliśmy się wtedy pokonywać w drodze do pracy. Tu dojazdy wiążą się tylko z dowozem Matiego do przedszkola. Mamy do niego 3km. Wozimy syna autem, chociaż jeździ autobus. Przy okazji rano zaopatrujemy się w świeże pieczywo, a popołudniami mąż i tak przeważnie wraca skądś i go zgarnia. Póki co nie mamy z tym problemu. Być może pojawi się jak chłopaki będą starsze, gdy pójdą do szkoły średniej, a potem może na studia. Jednak wiele dzieci wychowanych na naszej wiosce świetnie sobie w życiu dało radę, jestem pozytywnej myśli, że moi chłopcy też podołają 🙂
Dla mnie obecne życie tu jest lepszym wyborem niż miasto. Plusy zdecydowanie przeważają nad minusami. Każdy jednak patrzy ze swojej perspektywy. Mam już swoje lata (oho! jak to zabrzmiało) i doceniam spokój, który mnie otacza. Będąc nastolatką czy nawet zaraz po ślubie, zanim na świecie pojawiły się dzieci nie myślałam tymi kategoriami. Teraz jest zupełnie inaczej. Jak się tu przeprowadziliśmy miałam wrażenie, że zrobiliśmy to z myślą o dzieciach. Dziś wiem, że zrobiliśmy to również dla siebie.
