Sto lat być może minie, nim spotkam Cię znów…

Sto lat być może minie, nim spotkam Cię znów…

Kim byłabym dziś bez wiary, że kiedyś będzie nam to dane? Zapewne rozsypałabym się na drobne kawałki lub zwinęła w kłębek i schowała gdzieś głęboko, żeby nie czuć, nie myśleć. Nie tęsknić tak okrutnie. Gdy łzy nie dają ukojenia jedynie myśl, że jesteś gdzieś obok, choć nie mogę Cię zobaczyć ani dotknąć- ta myśl jest mi pociechą. Czy gdybym nie wierzyła, że jesteś gdzieś obok udałoby mi się przetrwać ostatnie ciężkie dni? Czułam Cię przecież, Twój zapach otaczał mnie w chwilach zwątpienia, koił moje serce gdy z tęsknoty i żalu tłukło w piersi najmocniej. Twój zapach przynosił ukojenie skołatanym myślom i sprawił, że nie wykrzyczałam głośno Panu Bogu „Dlaczego, dlaczego mi ją zabrałeś?!”.

Gdy ze łzami w oczach prosiłam o jakikolwiek znak- otrzymywałam go. I choć tak ciężko pogodzić mi się, że to co było już nie wróci, dziękuję za każdą chwilę, za każdy piękny dzień. Za mądrość, którą mnie obdarowałaś, wrażliwość, której mnie nauczyłaś, dobro, serce, trud jaki włożyłaś w wychowanie mnie i moich dzieci. Nie żałuję ani jednego dnia. Nie mam niedokończonych spraw, niewypowiedzianych słów. Zawsze mówiłyśmy sobie kocham Cie, przepraszam, proszę. Razem się śmiałyśmy, rzadko smuciłyśmy, bo zawsze potrafiłaś obrócić smutek w radość. Jest we mnie spokój i radość, że niczego nie muszę żałować. Choć miałyśmy jeszcze trochę planów… wierzę, że kiedyś je zrealizujemy.

Nie bez powodu tę piosenkę tak bardzo lubiłyśmy obie. Choć sto lat być może minie jestem pewna mamo, że spotkam Cię znów.
Najukochańsza mamusiu, moja najbliższa przyjaciółko prowadź mnie dobrą drogą, nie pozwól bym kiedykolwiek z niej zboczyła. Obiecuję Ci żyć tak jak mnie nauczyłaś, kierować się w życiu wpojonymi zasadami i wartościami. By dane mi było spotkać Cię znów.

Szykuj nam tam domek na wieczność, tak jak przyszykowałaś ten ziemski. Dziadziuś na pewno ładny wymurował.

Kocham Cię mocno. Zawsze będę.