Mielony kotlet

Czasem mi tego brakuje. By usiąść w spokoju, z kubkiem ciepłego soku z czarnego bzu. Przelać myśli tłamszone od dłuższego czasu. Zalogować się do wirtualnego świata i podzielić z Wami swoimi spostrzeżeniami. Napisać Wam, że mi Was brakuje. Że tęsknię. Przyznać Wam się, że często mi się nie chce. Bo zwykle brakuje czasu, by się móc skupić, ale często jest i tak, że lenistwo bierze górę. I myślę sobie wtedy – jutro- jutro napiszę na pewno. Mija jednak jutro, kolejny dzień, a po nim jeszcze jeden. Kolejne „POJUTRO” jak mawia Mati. Spoglądam na bloga, udając sama przed sobą, że wcale nie minął miesiąc czy dwa. Jedni twierdzą, że potrzebują przerwy. By nabrać dystansu, zatęsknić. Też tak sobie tłumaczyłam na początku. Ale potem mijały kolejne dni, a ja wcale nie czułam, że to już czas na powrót. Ogarnęła mnie niemoc. Im dłużej nie piszę, tym bardziej mi się tego robić nie chce. Zgubiłam radość blogowania. Piszę to z przykrością. Ale wiem, że to co mam do zaoferowania swoim czytelnikom nie jest niczym nadzwyczajnym. Rany Julek, nigdy nie było. Tylko kiedyś wyglądało to zupełnie inaczej. I właśnie za tym tęsknię. Nie za samym blogowaniem, tylko za wspomnieniami. Bo gdybym wiedziała, że jest i będzie jak kiedyś to pewnie i ochota by była. A tak to.. Nie dla mnie cały ten obecny interes. Tu trzeba studia z marketingu i psychologii ukończyć.  Tak kochani, blogowanie to ciężka orka. To wyścig szczurów, którego szczerze nienawidzę.

Trzeba być przebojowym, rozpychać się łokciami. Podstawić drabinę i wepchnąć się oknem, gdy wywalają Cię przez drzwi. A ja?

Nigdy taka nie byłam. I wiem, że nigdy taka nie będę. Niestety. Bo to, by mi w życiu sporo ułatwiło.Za to jestem taką zwykłą szarą myszką. Zwyczajną mamą dwójki chłopców.  Z problemami jak każdy. Ze swoimi rozterkami i radościami. Kiedyś to wystarczyło, czułam się wśród swoich. Naturalnie. A teraz? Czuję presję. I nie fajnie mi z tym.

Dawno temu, w pewnym poradniku dla blogerów przeczytałam, że ludzie nie chcą oglądać mielonego na talerzu, skoro mają go na co dzień. Każdy lubi podglądać życie kogoś, kto ma zupełnie inaczej. Bloger powinien być jak schabowy. Co najmniej.

A ja jestem właśnie jak mielony. Zwyczajna do bólu. Chodzę po domu w dresie, wściekam się na męża, na obiad gotuję pomidorową z ryżem i nie cierpię sprzątać.

Ale… Byłam kilka dni temu w Warszawie. Spotkałam się z moimi dawnymi koleżankami, blogerkami. Mam takie malutkie grono z dawnych lat i to głównie dla nich wsiadam w pociąg i pokonuję blisko 200km. To trochę jak podróż w czasie, bo wiem, że spotkam się z osobami, z którymi coś jeszcze mnie łączy. Te spotkania przywołują wspomnienia. Piękne wspomnienia dobrych chwil. Chwil, za którymi właśnie tęsknię. Zaczynałyśmy pisać w tym samym czasie, w podobnym czasie też przyszły na świat nasze dzieci. To były na serio fajne chwile. Inny świat. Choć minęło dopiero kilka lat.

Wracając do domu sporo rozmyślałam o tym co tam usłyszałam. O swoim miejscu w blogosferze. O sobie samej. O mojej tęsknocie za przeszłością. Zastanawiałam się czy jest tu jeszcze dla mnie stołek, czy znajdzie się ktoś kto wpadnie na tego kotleta. Lekko odgrzanego. Mielonego z codzienności.

I potem wieczorem odezwała się ona. I napisała mi. Nie dowiesz się dopóki nie spróbujesz. Zacznij znów dla nich gotować. Zobaczysz czy im smakuje…

Spróbuję. Wg starego, znanego mi przepisu.