Śnieg

Taką zimę pamiętam z dzieciństwa. Ferie u dziadków na wsi, zaspy po kolana, zmrożone okoliczne rowy i stawy. Jeździliśmy na łyżwach od rana do zmroku, wpadając do domu po kanapkę, gdy głód już mocno dał o sobie znać. Jak zawiał wiatr to zamiótł śnieg z okolicznych pól tak, że drogi nie było widać. Ale było fajnie…

Dziś mi się to wszystko przypomniało. I choć już druga połowa marca, człowiek sercem i myślami wędruje do ciepłych wiosennych dni to ta zima na prawdę robi wrażenie. Dosypało śniegu sporo. Wszystko pobieliło, krajobraz w słońcu i śniegu skąpany zachwyt wywołuje.

A ja się cieszę. Bo wspomnienia przywołane sercu przecież miłe. A momenty dziś telefonem łapane za lat kilka przecież też podobne uczucia będą wywoływać.