Lubię być dobra w tym co robię. Mowa oczywiście o rzeczach, które sprawiają mi radość. Tego typu przyjemnościom mogę poświęcić się bez reszty.
Pisanie bloga o ile jeszcze nie weszło w fazę totalnego uzależnienia (co poniektórzy w rodzinie twierdzą, że jednak już przepadłam), jest z pewnością tego rodzaju uciechom.
Czytam sporo blogów i jedno stwierdzam- nie ja jedna podchodzę do swojego bloga w podobny sposób. Blogowanie to sposób na życie, pasja, poświęcenie wolnych chwil by myśli mogły spłynąć przez palce. Śmiem twierdzić, że dla większości z nas blog jest niczym dziecko. Pielęgnujemy, codziennie doglądamy, obchodzimy się z nim należycie.
I niczym matki puchnące z dumy w piaskownicy, gdy dziecko samo buduje swój pierwszy zamek z piasku obrastamy w skrzydełka, gdy ktoś stojący z boku komplementuje nasze dzieło. Nic w tym dziwnego. Każda blogerka, niczym matka łasa jest na przychylny komentarz.
Chwila docenienia sprawia, że z uśmiechem na twarzy mija nam kolejny dzień. Słońce jaśniej świeci, dziecko jakby grzeczniejsze. Nie ma rzeczy niemożliwych, nie ma siły, który przegnałaby dobry nastrój. Chciałoby się rzec, chwilo trwaj. Doceniono nasz trud! Czy istnieje coś co bardziej może potwierdzić nasz wkład i zaangażowanie?
Ale tak samo jak euforyczny nastrój pojawiają się i chmury. Nagle bowiem okazuje się, że w piaskownicy brakuje miejsca na budowlę naszego dziecka, bo wewnątrz znajdują się potężne zamki zbudowane przez innych. Jest ich kilka, wyróżniają się na tle całości. Rosną w siłę, w miarę upływu czasu. Czy zabierają miejsce i materiał, z którego są zbudowane tym mniejszym? Czy może tylko przesłaniają widok na malutkie, aczkolwiek równie piękne wieżyczki małego pałacyku?
Przechodzący nieopodal ludzie zwracają uwagę ma piękno i majestat doniosłych baszt, okien i mostów. Chwalą, przytakują. Są niczym turyści wracający rok po roku w to samo, ukochane miejsce.
Bez reszty oddani nie są w stanie dostrzec, że tuż za murem wspaniałej budowli znajduje się równie piękny, tylko malutki i przez mało kogo odkryty dworek. Ogromny zamek rzuca cień na jego fasadę, ale wprawne oko dojrzy wspaniałej urody szczegóły.
Bo siła i piękno tkwi w szczególe. Nie w wielkości i pierwszym, jakże imponującym wrażeniu.
Matka każdy ten szczegół zna na pamięć. Z zamkniętymi oczami jest w stanie wskazać pieprzyk na policzku dziecka, pierwszy loczek pojawiający się na czubku maleńkiej główki i kolor tęczówki, gdy pada na nie promyki słońca.
Wszystko to dla niej jest piękne i wyjątkowe.
Dlatego czasem trudno pogodzić się matce, że owego zachwytu nie podzielają przypadkowi przechodnie. Nie doceniają szczegółów, nie skupiają się na wnętrzu. Oceniają przez pryzmat wielkości tego co znajduje się na pierwszym planie.
Czemu zamęczam Was takimi porównaniami? Skąd ten, poniekąd smętny ton?
Bowiem wokół tej ogromnej piaskownicy zwanej blogosferą, pełnej niezliczonych budowli zaczyna się szum i zainteresowanie. Przechodzący obok przypadkowo, a także Ci zapraszani do odwiedzenia wydadzą sąd. Wskażą, która z budowli swym majestatem przyćmiła wszystkie pozostałe.
Również i Ty możesz stać się jednym z tych, którzy będą mieć możliwość ocenienia.
Pytanie tylko czy wysilisz wzrok bardziej i spróbujesz dostrzec to co kryje się w cieniu majestatu.
Czy zgodnie ze słowami, że „Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu. Dobrze patrzy się tylko sercem”niczym Mały Książę odnajdziesz swoje miejsce w tej piaskownicy?
Przyglądam się tym wszystkim zamkom i zameczkom. Jedne są mi znane bardziej, drugie mniej. Jeszcze innych nie znam wcale. Szukam swoich faworytów i chyba ich nie widzę.
A może znajdę nowy obiekt westchnień?Może mi podpowiecie?
Macie swoich faworytów w Blog Roku 2013?
A może znajdę nowy obiekt westchnień?Może mi podpowiecie?
Macie swoich faworytów w Blog Roku 2013?
