My i nasze życie / 9 października 2013

Troszkę o mnie

Odkryję dziś kilka kart przed Wami. Czasem trzeba, czasem czuję, że powinnam. Byście poznały mnie lepiej. Blog jest o Mateuszku, ale wkładam się do niego też ja. Kilka takich słów, które określą mnie samą. Być może wrócę do nich za lat kilka i stwierdzę, że bardzo się zmieniłam. A może nie, może wciąż będę tą samą osobą?

Zawsze miałam miękkie serce. Niestety zgodnie z powiedzeniem, ta druga część mojego ciała do twardych nie należy. W tym tkwi przyczyna, dlaczego tak nie trudno mnie zranić, sprawić mi przykrość.

Mam w sobie ogromne pokłady wiary w drugiego człowieka. Nawet jeśli mnie zranisz wciąż masz szansę. Kredyt zaufania jest wysoki, a odsetki nie istnieją. Ufam, zwykle bezsensownie, bo na koniec i tak się okazuje, że ktoś mnie oszukał. Uśmiechał interesownie. Był miły na pozór. Udawał przyjaciela, by osiągnąć coś. Po takim czymś zwykle podchodzisz do ludzi z rezerwą. Ja nie. Jakoś nie potrafię. Albo daję całą siebie, albo wcale. Sparzę się, a i tak na nowo podchodzę do ogniska.

Często płaczę. Nie, nie wyję po kątach z byle powodu. Ale gdy widzę cierpienie drugiego człowieka, zwierzęcia. Gdy rozstaję się z ukochaną osobą na dłuższą chwilę. Gdy mnie ktoś zrani. Często wzruszam się na filmach. Wzruszam się czytając Wasze opisy z porodów, glądając Waszą miłość na zdjęciach. Patrząc na Wasze dzieciaczki.

Równowaga musi być zachowana, więc często też się śmieję. Również do łez i do bólu przepony.

Lubię się otaczać ludźmi, którzy bez wysiłku sprawiają, że uśmiech gości na mojej twarzy na samą myśl o nich.

Jestem też nerwusem. I to ogromnym, co mój mąż może potwierdzić (kochanie czasem Ci naprawdę współczuję). Kłócimy się często. Na szczęście bardzo szybko godzimy. Zwykle po 15 minutach jest po sprawie. Chyba nigdy nie mieliśmy cichych dni, a przynajmniej ńic takiego nie pamiętam. Jestem jak wulkan, wybuchem, oczyszczam się i znów milknę na jakiś czas.

Nieśmiała, w towarzystwie obcych osób szukam języka w gębie. Często nie wiem jak się zachować, co powiedzieć. O dziwo poznając Was w rzeczywistości, czuję jakbyśmy się znały od lat i ten problem przy pierwszym spotkaniu nie istnieje. Za to kocham możliwość uczestniczenia w blogowym świecie.

Najlepiej czuję się wśród bliskich osób. Chciałabym być w kilku miejscach na raz, by nie musieć rezygnować z bliskści niektórych osób. To mój mąż wiecznie mi powtarza, że nie można mieć wszystkiego, gdy po raz kolejny ze łzami w oczach wyjeżdżam do rodziców. Za każdym razem chcę by jechał z nami. Tak samo gdy wracam do Krakowa- chciałabym przyciągnąć dziadków za sobą.

Jestem pewana, że urodziłam się w złej epoce. Nostalgiczne myśli wędrują gdzieś w okolice XIXw do czasów Austen, Bronte czy Rodziewiczównej, nalężących do autorek moich ulubionych powieści. Być może w poprzednim wcieleniu byłam guwernantką, spacerowałam w sukni do ziemi po parku nalężcym do dworu, szurając butami wśród suchych liści czy też w blasku ognia dobiegającego z kominka pochylałam się nad ręczną robótką.

Często biję się z myślami, że czegoś mi nie wypada zrobić, co też sobie ludzie pomyślą. Bierze się to pewnie z wychowania, ale też z faktu, że nie raz spotkałam „życzliwych”, którzy swoimi językami i plotkami zabili pewną spontaniczność. To blog sprawia, że uczę się nowej siebie, a kąśliwie uwagi zaczynam puszczać mimo uszu. Wciąż nie do końca potrafię być asertywna, ale z każdym dniem idzie mi lepiej i wiem, że kiedyś osiągnę cel.

Moje życie nie jest usłane różami, polane lukrem i posypane tęczą. Na blogu piszę o pozytywkach dnia codziennego, bo wracam do postów z przeszłości podczas gorszych dni. Czy mając chandrę chcielibyście czytać o tym, że pół roku temu też było źle? Macierzyństwo jest cudownym stanem. Nie jest lekko. Ale w takiej postacijak obecnie, bardzo szybko minie. Czy za 10 lat nie fajnie będzie przeczytać, jak rozczulił mnie pierwszy uśmiech Matiego czy rozparła duma z pierwszych kroków zamiast tego, że byłam zmęczona i niewyspana? Dlatego nie piszę takich rzeczy, nie użalam się, choć to nie znaczy, że nie mam powodów ( pisząc tego posta miałam gorączkę trzeci dzień, nieumyte włosy, była 12, a ja wciąż chodziłam w piżamie).

Na blogu pokazuję tylko cząstkę mojego, naszego świata. Pokazuję to co chcę.

Dziś pokazałam cząstkę mnie. I zastanawiam się jak bardzo Wasze wyobrażenie o mnie minęło się z rzeczywistością.