Życie płodowe

Lubię deszcz. Tzn lubię w pewnym sensie. Uspokaja mnie dźwięk deszczu uderzającego o parapet.
Taki monotonny. Przytłumiony. Usypiający.

Uwielbiam spędzać wakacje pod namiotem, bo gdy pada, wrażenia w środku są niesamowite. Pewnie dlatego jedne z wakacji, które wspominam najmilej to te spędzone w Normandii. Padało każdej nocy, dźwiękiem kołysząc mnie do snu, po to by rano przywitały nas promienie słońca. I tak każdego dnia, noc w noc. Do tego szum morza i wiatru. Relaks na całego.

Dźwięk deszczu uderzającego o namiot mam w jednej ze swoich aplikacji w telefonie. Gdy nie mogłam zasnąć będąc w ciąży, zakładałam słuchawki i włączałam go sobie. Odpływałam po kilku minutach.

Dziś w nocy przebudziłam się i usłyszałam ciche kap kap o parapet. Chwilę potem dźwięk stał się coraz głośniejszy, krople uderzały o okno dachowe. Boże, ale mi było przyjemnie.
Zanim ponownie zasnęłam porozmyślałam trochę. Między innymi o tym skąd się bierze to, że pewne rzeczy sprawiają nam radość, uspokajają nas, usypiają. Im więcej rozmyślałam tym bardziej dotarło do mnie, że wiele takich miłych doznań nierozerwalnie wiąże się z naszym życiem prenatalnym.

Kapiący deszcz to tylko jeden z dźwięków, który mi się miło kojarzy i jest nawiązaniem do wspomnień z życia płodowego. Stukot pociągu o szyny, dźwięk odkurzacza czy suszarki. A nawet silnik pracującego podczas jazdy samochodu. Wszystkie te odgłosy sprawiają, że robię się senna. Czy nie ma to aby przypadkiem związku z szumem krwi matki oraz przytłumionymi dźwiękami jakie słyszałam, sama będąc w brzuchu?

A tak uwielbiane przeze mnie huśtawki czy też wylegiwanie się latem w cieniu na hamaku. Widzicie podobieństwo do kołysania się w łonie nieustannie przez 9 miesięcy? Czy wiecie, że kobietom w ciąży, które mają przykaz leżenia zaleca się bujanie w fotelu? Poprzez takie kołysanie w brzuchu mamy, dziecko ćwiczy zmysł równowagi. Istotne, prawda?

To może mały relaks w wannie. Albo jeszcze lepiej w jacuzzi. Połączmy szum z wodą. Wody płodowe otulały nas od samego początku. Pewnie dlatego tak bardzo lubimy dotykać czegoś miłego i mięciutkiego. Wtulać głowę w miękką podusię, okrywać się ciepłym kocem, przytulać do partnera.
Uwielbiam zwijać się w kłębek, z kołdrą wciągniętą pomiędzy nogami aż pod głowę. Czy nie przypomina ona pozycji embrionalnej?

A teraz weźmy ciepły koc, usiądźmy w wygodnym fotelu podczas gdy za oknem pada deszcz. Otulmy się kocem i przygaśmy światło. Albo zarzućmy na lampkę kawałek materiału w ciepłym kolorze- czerwonym, pomarańczowym. Robi się przytulnie. Miło. Czy nie do takiego światła przywykliśmy wylegując się w ciepłym wnętrzu naszych mam?

I jeszcze jedna przyjemność. Kosteczka pysznej czekolady, rozpływająca się w ustach. Czy mama przypadkiem w ciąży nie zajadała się słodkościami, a wzbogacone w ten sposób wody płodowe docierały do naszych kubków smakowych? Zamiłowanie do słodkiego smaku nie przeminęło mi wraz z pojawieniem się na świecie..