Wstrząśnięta kontra niezmieszana

Mała anegdotka. Lecz nie o wyskokowych przyjemnościach, sądząc po tytule.

Rzecz się wczoraj przydarzyła. Wracając od alergologa (o efektach wizyty pewnie popełnię osobny post) uprosiłam męża o podjechanie do „konkretnej” galerii celem zakupu spodenek dla Mateusza.

Tak się złożyło, że Mati zrobił sobie popołudniową drzemkę, akurat w momencie kiedy parkowaliśmy pod sklepem (trafiła się miejscówka dla rodzin z dzieckiem). Ustaliliśmy, więc z B., że zaczeka z Matim, a ja biegusiem po portki polecę. Jak uzgodniliśmy tak uczyniłam.
Spodnie kupione, wracając do auta zamówiłam jeszcze po szybkim hot-dogu, gdyż dzień na wariackich papierach pozwolił na konsumpcję w domu resztek pomidorowej (ja) oraz zupy romana (małż). Głód już nam w oczy zaglądał, a to grozi nerwami ze strony męża. Wolałam więc nie ryzykować kłótnią 😉

Wróciłam do auta, B. zabawiał akurat na tylnym siedzeniu Mateusza. Pomachałam hot dogami przez szybę, żeby wyszedł (w aucie nie jemy, pamiętajcie! :P). No więc stoimy koło auta, szamiąc nasze hot dogi. Zajeżdża srebrne bi-em-dablju. Za kierownicą młoda dziewczyna, obok niewiele starszy chłopak. Stają obok nas, na miejscu przeznaczonym dla rodzin z dziećmi. Kilka metrów dalej parę wolnych miejsc, już tych zwykłych.

Rzucam mimochodem do B, że ostatni raz mam skrupuły stając na miejscu uprzywilejowanym (tak, głupio się czułam, że stanęliśmy skoro z auta nie wysiadałam z wózkiem i małym- nie ważne, że jesteśmy na zakupach rodzinnie). Jeśli zaszłaby potrzeba mąż przeparkowałby auto.

W tym momencie dziewczyna wsiada do auta ponownie, odpala. Myślę sobie, brawo skumała!
No, odpala i…podjeżdża 10 cm do przodu…bo tył auta minimalnie wystaje. O żesz!
Aż mi prażona cebulka spadła na ziemię z wrażenia.

Dziewczyna wysiada (kątem oka rejestruję, że ma na sobie niebieskie legginsy i „duże” szanowne cztery litery). Naprawdę ogólnie złośliwa nie jestem, ale w tym momencie mówię do mojego B. (żałuję, że nie jestem na tyle bezpośrednia, żeby zwrócić się wprost do niej), że gdyby stanęła kilka metrów dalej na pewno mały spacerek nie zaszkodziłby na ów szanowne cztery litery.

Oczywiście dziewczę ma w głębokim poważaniu mój wewnętrzny sprzeciw. Ot, ja wstrząśnięta, ona nawet niezmieszana. Mąż proponuje, że wrzuci jej za wycieraczkę karnego k…a mhmm kaktusa.
Tak, tak jesteśmy tacy Wrr-edni!

Akurat w tym momencie ze sklepu wyszła rodzina z dwójką małych dzieci. Chyba kobieta widziała całe zajście, bo słyszę wymianę zdań jaką prowadzi z mężem. Zmierzają do pozostawionego niedaleko (ale nie na miejscu uprzywilejowanym) auta.

Tak sobie myślę, nic mi dziewczyna osobiście nie zrobiła. Po prostu stanęła na miejscu uprzywilejowanym, z którego mógłby skorzystać ktoś potrzebujący. Ale czy tak ciężko podejść te kilka metrów dalej? Poważnie nie rozchodzi mi się o bliskość do wejścia, gdyż mając wózek nie jest problemem przejechać tę odległość.

Chodzi o fakt, że miejsca przeznaczone dla rodzin są szersze i dzięki temu bez problemu mogę wyciągnąć fotelik z Mateuszkiem z auta. Na zwykłym miejscu parkingowym, gdzie obok stoją blisko siebie inne samochody nie jestem w stanie wykonać takiego manewru. Pozostaje mi wtedy wyciągnąć fotelik wcześniej i dopiero zaparkować. Jest to możliwe tylko wtedy gdy jestem z mężem. Logiczne, że nie zostawię Mateusza na ulicy w foteliku po to, by zaparkować.

Jeśli jestem sama i nie trafi mi się szerokie miejsce nici z zakupów.

Czy tak trudno niektórym zastanowić się troszkę? Ktoś po coś te miejsca uprzywilejowane wymyślił. Nie dla bliskości wejścia, lecz dla wygody- umożliwienia zrobienia rodzinnych zakupów.

Zresztą co ja sobie myślę, niektórzy ludzie są jacy są. Niejednokrotnie się o tym  przekonałam będąc w ciąży…

Edit: Jedna z mam rzuciła trafne określenie na parę, o której piszę. Cyt. „wielkodupna dziunia i jej żigolo”. Strzał w 10! 🙂

Ps. Bardzo przepraszam za obraźliwe określenie użyte w kierunku dziewczyny. Po namyśle stwierdzam, że mi głupio za kąśliwą uwagę odnoszącą się do jej 4 liter.