Pół roczku Antosia

Często jest mi przykro. Przykro, że tak mało mam czasu, by należycie zadbać o pamiątkę dla Antosia. A czas gna jak szalony i jeszcze bardziej mi smutno gdy pomyślę, że to się już nie wróci.

Wiem doskonale, że będę tęsknić za tym małym szkrabem, mimo że oczywiście jak każda matka chcę by rósł zdrowo.

Dziś kończy pół roku. Od 6 miesięcy wywraca nasze życie do góry nogami. Bałam się, że nie będę potrafiła pokochać, a tymczasem przepadłam na całego. Tego nie da się porównać z niczym. Nawet z miłością do drugiego dziecka. Obu kocham szalenie, obu kocham inaczej.

Na prędko stworzone zestawienia miesięcznic. Wyrzut sumienia ciążący potwornie. O ile jeszcze wymówić się mogę naszym pobytem w szpitalu, gdy Antoś kończył 4 miesiące, to za piąty powinnam dostać ostre cięgi. Nawaliłam okrutnie syneczku. Ale wiedz proszę, że zamiast na laptopa, wolę po stokroć na Ciebie patrzeć. Bo rośniesz, rozwijasz się niczym pączek. A ja jak zahipnotyzowana nie mogę uwierzyć, że niezmiernie wzrusza mnie każdy Twój gest, mina, nowa umiejętność. Nie prawda, że z każdym kolejnym dzieckiem macierzyństwo powszednieje. Być może mniejszą wagę poświęcamy pewnym kwestiom, ale tak jak nie wyobrażałam sobie nie cieszyć się rosnącym brzuszkiem, tak samo nie wyobrażam, że mogłabym przejść obojętnie koło tego jak się rozwijasz.

Oślinione paluszki na moim policzku, radosny śmiech brzmiący w uszach, bystre oczka. To wszystko zatrzymam głęboko w sercu. Już na zawsze. Przywołam gdy za lat wiele będzie mi źle. A tymczasem…. rośnij syneczku. Zdrowo. Bądź nam pociechą.