Wścibstwo nie jedno ma imię

Być może niektórzy z Was pamiętają, że w ubiegłym roku byłam w Warszawie na warsztatach z fotografowania. Warsztaty odbyły się w pewnym sklepie z zabawkami i akcesoriami dla dzieci.

Jakiś czas temu, przeglądając sobie facebooka natknęłam się na post tego sklepu, który okazał się być odpowiedzią na wpis jaki pojawił się na Pudelku. Ho ho!

Afera wielka się wywiązała, bo jedna z dość znanych aktorek kupiła wózek za 6 tysięcy złotych. I to właśnie w tym sklepie. Sklepie, który w artykule został uznany na jeden z najdroższych w Warszawie. Cóż…

Jako, że osobiście przeglądnęłam asortyment w tym i ceny ciężko mi się zgodzić z tym stwierdzeniem. Owszem, asortyment nie należy cenowo do najtańszego, ale dlatego, że towar jest z gatunku tych droższych, a nie dlatego, że sklep winduje ceny.

Aktora jest rozrzutna, bo wydała 6 tysięcy na wózek. Autor artykułu zrobił nawet wyliczenia ile kosztowały dodatki, ile gondola itp. O losie…

Cała ta sytuacja przypomniała mi jak bardzo ludzie lubią takie aferki. Pieniądze, a zwłaszcza cudze zawsze wzbudzają sensację. Chcielibyśmy wiedzieć ile kto zarabia, ile sąsiad zapłacił za wczasy na Bali i ile dał księdzu po kolędzie. Rozliczamy sklepy, że za dużo zarabiają, a producentów, że cenią swoją pracę i czas. Tymczasem nie jest to takie proste, bo nikt z nas nie ma w obowiązku spowiadać się znajomym (i tym nieznajomym zwłaszcza) ze swoich zarobków. I wydatków.

” Nikt nie śledzi tak bacznie postępowania innych ludzi jak ten, komu nic do tego”

Victor Hugo

Swego czasu ktoś, kogo znam tylko wirtualnie spytał mnie bez ogródek ile zarabiam w banku. Uwierzcie zrobiło mi się głupio. Kilka dni temu dowiedziałam się, że ksiądz z ambony wyczytuje nazwiska i konkretne kwoty jakie dostał odwiedzając ludzi po kolędzie. Nawet jeśli jest to spowodowane rozliczeniem przed radą parafialną czy kurią, wg mnie jest to nie na miejscu.

Dla mnie to nic innego jak zaglądanie w cudzy portfel.

Pokazując ostatnią nowość w moim sklepie usłyszałam, że drogo i że ten ktoś może mieć coś takiego za darmo. Bo wujek stolarz zrobi. Grzecznie spytałam, z ironią rzecz jasna czy wujek nie chciałby na zlecenie zrobić i dla mnie skoro za darmo robi. Ba! Ja nawet zapłacę jeśli będzie mi się to opłacać.

Do czego zmierzam? Ludzie są zwyczajnie bezczelni. Pod przykrywką szczerości rozliczają Cię niczym Urząd Skarbowy. Zaglądają w portfel, wyznaczają płacę maksymalną. A jakże! Skoro wujek może zrobić za darmo to ja też. Po kosztach materiału. Mój czas pracy niech będzie rozrywką, w końcu moja praca jest moją pasją.

Spotkałam się z tym podejściem już wcześniej. Podobnych, żenujących ofert współpracy otrzymałam w swojej karierze całkiem sporo. Na początku zupełnie zielona w temacie mogłam z uśmiechem na ustach zgodzić się by napisać komuś artykuł, podlinkować go za zupełny frajer. Nawet nie za barter. Teraz odrzucam 3/4 propozycji, bo po prostu nie podoba mi czyjeś nastawienie. Klient Twój Pan? Czy aby na pewno?

Jeśli wchodzę do sklepu i widzę coś, co mi się bardzo podoba, ale cena jest zbyt wysoka wychodzę. Nie krzyczę na głos, że drogo, że to nie warte swojej ceny. Dziękuję i zamykam drzwi.

I tego też oczekuję od swoich klientów. Tych Bambookowych, ale i tych którzy piszą do mnie, by nawiązać bliższe relacje marketingowe. Na serio nie interesuje mnie, że blogerka X czy Y za taki wpis wzięła tyle i była zadowolona. Sprzedawcę Porsche też nie interesuje, że Kowalski za Fiata zapłacił 1/5 sumy.

Powiecie, że przesadzam. Że być może nie szanuję swojego klienta. Nic bardziej mylnego. Szanuję. Ale wtedy, kiedy klient szanuje mnie i moją pracę. I nie zagląda mi do portfela, rozliczając i przekomarzając się niczym przekupa na targu.